Ervaring: rouwverwerking gezin

Eind 2007 overleden mijn schoonmoeder en moeder 12 dagen na elkaar:

Mijn schoonmoeder werd zo “uit het leven geplukt” tijdens haar dagelijkse bezigheden, ze was eraan toe; ze was 89 jaar, miste haar man die 10 jaar geleden overleed, was lichamelijk aan het kwakkelen maar had het vooral geestelijk moeilijk: de laatste fase van een arbeidzaam, gevuld leven… Voor haar een verlossing denken we en daardoor voor ons ook, tijdens een wandelingetje buiten stopte haar hart.

Mijn moeder was 71 jaar, ze had een ziekteperiode van 7 jaar, met angst en hoop, stond middenin het leven én in dat van ons, ze was een zeer betrokken oma voor haar 8 kleinkinderen, had een grote vriendenkring en wilde echt het leven hier nog niet loslaten!

Het gemis en het verdriet waren groot na haar overlijden, ondanks dat we het aan zagen komen en dat we er naar toe konden leven. Wat mijn moeder rust gaf in de laatste weken van haar leven was de wetenschap dat haar vader en broer (beiden lang geleden overleden, beiden zeer dierbaar) bij haar in de buurt waren, ze hoopte het en dacht het te merken af en toe.

Na een gesprek met Simone (via de telefoon omdat reizen niet meer kon) was het geen geloven meer, zoals ze zelf zei, maar zeker weten. Ze had beelden voor ogen die haar kracht gaven, haar hielpen te ontspannen en het minder zwaar maakten om ons los te laten.

Na het overlijden van mijn moeder heb ik Simone gevraagd bij ons gezin thuis te komen, ik wilde onze kinderen hun vragen aan haar laten stellen. Ons gezin bestaat uit Frits, (48), HBO-docent en ik, Anne-Marie, (46), jeugdhulpverlener en onze vier kinderen, Sophie (20), Thomas (18), Charlotte (16) en David (11).

Ieder had op zijn eigen nivo vragen en we hebben allemaal antwoord gekregen… We zaten met z’n allen aan tafel, er hing een sfeer van verwachting, het was ook een beetje spannend. Onze kinderen nemen als vanzelfsprekend aan dat Simone met overledenen kan “praten” maar de verrassing was toch groot dat oma er echt was. Simone vertelde o.a. over oma’s emoties tijdens de afscheidsdienst, het maakte diepe indruk om via Simone de reacties van oma te zien en te horen. Ook kon ze vertellen dat er een hondje bij haar was, onze teckel van vroeger thuis… Toen David dat hoorde vroeg hij naar onze poes die net een half jaar geleden overleden was: wat Simone vertelde klopte: hij lag soms nog bij David op bed ’s nachts…

Het was heel bijzonder en voor mij vooral troostend om informatie te krijgen over hoe het nu met mijn moeder ging, dat ze tot rust mocht komen “daarboven”, dat ze in ons gezin was op bepaalde momenten, die momenten herkenden wij door Simone’s verhaal.

Nu, anderhalf jaar na haar overlijden zijn we een beetje gewend geraakt aan het feit dat ze niet lijfelijk aanwezig is bij toneelstukken of presentaties op school, niet meer bij verjaardagen of andere feesten is, geen sms-jes meer naar oma over belevenissen of vragen over literatuur, maar we weten en ervaren door gesprekken met Simone dat ze er op een andere manier soms bij is en er voor ons is.

Het gemis is er niet minder om, wél is het geaccepteerd: “het is goed zoals het gegaan is”. We zijn alle zes niet bang om dood te gaan, dat komt mijns inziens doordat we er open en als onderdeel van ons dagelijks bestaan er over kunnen praten.

Met lieve dank aan Simone,

Anne-Marie van Veen
Ga terug naar 'Ervaringen'